Οι καθηγητές αγωνιούν για τις θέσεις εργασίας (είναι περίπου 5.000 οι θιγόμενοι), αλλά το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Η καθιέρωση της διδασκαλίας δεύτερης ξένης γλώσσας ήταν μία κατάκτηση του εκπαιδευτικού συστήματος, που, αν επαληθευτούν οι ανησυχίες, θα αποδειχθεί εξαιρετικά βραχύβια. Αν οι περικοπές είναι για λόγους οικονομίας, τότε είναι σε λανθασμένη κατεύθυνση, διότι δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να αντιληφθεί κανείς ότι με λίγα αγγλικά και μόνο δεν πας πουθενά στον σύγχρονο κόσμο.

Και οι περικοπές αυτές συμβαίνουν σε μία ιστορική συγκυρία κατά την οποία το ενδιαφέρον του μέσου Ελληνα για εκμάθηση ξένων γλωσσών είναι μεγαλύτερο παρά ποτέ. Αρκεί κανείς να δει πόσοι μαθαίνουν ισπανικά, που διεκδικούν τη δεύτερη θέση στην κλίμακα της δημοτικότητας. Ή πόσοι έχουν αρχίσει τουρκικά, κινεζικά ή ρωσικά. Η Ελλάδα ανήκει στον σύνδεσμο της Γαλλοφωνίας και αντιστοίχως η γερμανική γλώσσα έχει ισχυρή θέση.

Σε μία τέτοια περίοδο, που ο Ελληνας οφείλει να είναι από σχολική ηλικία υποψιασμένος, αν μη τι άλλο, για τον διεθνή περίγυρο, τις κουλτούρες αλλά και την πειθαρχία που απαιτεί η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας, η διαφαινόμενη ασάφεια του υπουργείου Παιδείας προκαλεί βαθιά ανησυχία στους επαγγελματίες καθηγητές. Πέραν των θιγόμενων καθηγητών, ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων -εκείνων που αντιλαμβάνονται το αυτονόητο της πολυγλωσσίας- μένει με την απορία για το πόσες εκπτώσεις θα δεχθούμε ακόμη για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Κάποτε η μία ξένη γλώσσα στο σχολείο ήταν μία αποδεκτή κατάσταση, σήμερα είναι ένδειξη υπανάπτυξης.